De Twin Peaks Trail pechdag

Zo, vandaag was me het dagje wel! Voor degenen die meteen doorscrollen naar de foto’s: alles is goed met ons… Niks aan t handje.

Oké, bij het begin beginnen.

Gisterenavond kwam Jeroen terug van zijn wandeling. Hij was ongeveer anderhalf uur weggeweest en had best aardig gewandeld. Onderweg had hij alleen wel er veel beer-uitwerpselen gezien, en hij vertrouwde het niet zo heel erg. Het is toch anders als je in je uppie in het bos rondwandelt. 🙂

Vanmorgen geen wekker gezet en weer lekker vroeg opgestaan 😀 . Blijkbaar is Alaska geen uitslaapland. We waren van plan om één, misschien twee wandelingen te gaan doen. Eentje had Jeroen thuis al uitgezocht, die was ongeveer een uurtje of vier lopen, pittig bergop. De andere werd ons aangeraden door de dame bij de receptie. Die was een uurtje lopen en gaf mooi 360 graden uitzicht in de buurt van het hotel.

Na het ontbijt in de rare tent zijn we meteen op pad gegaan. We hadden gisterenavond de bestemming ingevoerd in de navigatie, dus we konden gemakkelijk meteen weg. Na een uurtje rijden kwamen we aan in het park waar de trailhead was. We parkeerden onze auto op de overflow parkeerplaats want het was hartstikke druk. Iedereen was eropuit getrokken vanwege de 4th of July waarschijnlijk. We smeerden ons in met anti-muggen spul en liepen naar boven waar het informatiehokje was en waar we moesten betalen voor de parkeerplaats. Daar bleek dat we niet bij de juiste parkeerplaats waren. 35 mijl aan de andere kant van het meer, was de goeie parkeerplaats. Wij dus de auto weer in…

Na drie kwartier rijden kwamen we bij de goeie parkeerplaats, nadat we eerst weer bij een verkeerde waren gestopt. Dat schoot niet echt op. Toen we aankwamen was het bij die parkeerplaats net zo druk als bij de eerste. We zijn er drie keer overheen gereden voor we besloten om dat maar een “illegaal” plekje in te pikken. We hadden echt geen zin om nog een heel stuk te moeten lopen alleen maar omdat we niet konden parkeren.

Nadat we een kaartje hadden gekocht zijn we gestart. Het was een heel pittige wandeling. 715 meter stijgen in 4 kilometer, in een uur en drie kwartier. Pittig, maar wel heel mooi. Ergens bijna boven kwamen we een man tegen die de wandeling wel vaker had gedaan. Hij vertelde dat er maar weinig beren waren vandaag, dat was “unusual”. Hè bah, hebben wij weer, ik had er nog wel eentje willen knuffelen! Maar helaas, geen beren gezien en ook geen andere wilde of minder wilde dieren. Maar wel een prachtig uitzicht toen we eenmaal boven waren! Beneden bij het meer konden we zien dat de families lekker aan het watersporten en zonnen waren. En wij stonden ze van boven te bekijken. We zagen ver onder ons nog een helikopter langsvliegen. Grappig gezicht als je zo hoog op een berg staat.

De terugweg hebben we in een uurtje afgelegd, die was ook behoorlijk pittig omdat het zo stijl was. Volgens mijn horloge moet ik ruim vier dagen bijkomen van deze wandeling haha. Maar morgen gaan we weer! Oh jee, ik kom gebroken thuis denk ik… 😉

Zo rond half drie, drie uur reden we terug naar het hotel. Omdat de wandeling toch best pittig was geweest, hadden we niet meteen zin om die andere wandeling ook nog te gaan doen. Dat leek toch iets teveel van het goede. Eerst maar lekker in de hotelkamer uitrusten en daarna zouden we wel weer zien.

Maar toen begon de ellende. We waren op ongeveer een half uurtje rijden vanaf ons hotel toen we de snelweg afdraaiden. Voor ons reed een auto. Naast de weg reed ook een auto, langzaam, door de berm, hobbeldebobbel. Hij wilde draaien, had de auto voor ons gezien, maar ons blijkbaar niet. Dus hij gooide zijn auto de weg op en wilde een u-turn maken. Maar daar reden wij, en we reden 60 km/u, gingen vol op de rem en knalden in zijn bestuurdersdeur. Wat een schrik! De airbags kwamen eruit en we klapten naar voren. Maar toch viel de klap ergens nog wel mee. We zijn snel uit de auto gestapt, ik vooral omdat ik rook zag en dacht: wegwezen hier! en me toen realiseerde dat dat de airbag was geweest, maar toen stond ik al buiten 🙂 . De andere bestuurder was tegen zijn schouder geraakt en was gewond. Uit de kom of gebroken leek het op. Het was redelijk druk voor een Alaskaanse weg, en er stonden dus vrij snel heel wat mensen naast onze auto om te helpen. Later hoorde ik dat dat verplicht is in Alaska, als je een ongeluk ziet gebeuren ben je verplicht om te gaan helpen. Ik moet zeggen, erg prettig. Een van de voorbijgangers bleek een verpleegster te zijn, en zij ontfermde zich over de gewonde chauffeur. We stonden bij hem toen we opeens iemand hoorden roepen uit onze auto. Het bleek iemand van de noodhulp van Chevrolet te zijn, die contact probeerde te zoeken. Hij alarmeerde de hulpdiensten en zorgde dat er een ambulance kwam. We hadden ook al iemand gevraagd om 911 te bellen natuurlijk, maar zo ging het makkelijker.

Nou, dan ben je wel even wat tijd kwijt. En wat bleek? De andere chauffeur probeerde ons de schuld in de schoenen te schuiven. Dat we ongeoorloofd aan het inhalen waren of iets dergelijks. Wat een *PIEP*!  Even later bleek ook dat hij zich voornamelijk zat aan te stellen met zijn verwonding. De hulpdiensten constateerden dat het allemaal wel meeviel. Hij kreeg een verbandje en een kussen onder zijn arm en moest denk ik zelf maar naar de dokter. Hij had gevraagd of er een sleepdienst kon komen voor zijn auto, maar toen hij hoorde dat hem dat geld ging kosten, stuurde hij die weer weg. Een vriendin haalde hem op, en zij reed in zijn auto, die helemaal in de prak zat, weg terwijl hij in haar auto wegscheurde met slippende bandjes. Wat klopt hier niet?

De politie agent was niet onder de indruk van zijn “attitude” en geloofde gelukkig geen woord van wat hij zei. Hij heeft hem op de bon geslingerd voor het maken van een gevaarlijke manoevre, en hij liet ons gewoon vertrekken. Niks aan de hand zei hij, jullie hebben niets verkeerd gedaan. De auto die voor ons had gereden toen het gebeurde, was overigens ook gestopt om te helpen, en had mij zijn kaartje gegeven, mochten we zijn verhaal nodig hebben. Maar hij was er nog toen de politie kwam, dus hij heeft even verteld wat er was gebeurd. Daarom was er ook geen enkele twijfel bij de politie dat wij goed zaten.

Nou ja, Hertz gebeld, de eerste vraag die ze stelden was: “Are you in a safe place” en de tweede “is anyone injured”. Dus dat was prettig. En daarna werd er geregeld dat we op het vliegveld van Anchorage een nieuwe auto konden ophalen. Ongeveer 55 minuten rijden zei ze, met de sleepdienst mee, die de auto bij de Hertz moest afleveren. In de vrachtwagen was het gezellig. Hij vertelde dat er ook blonde beren bestaan, en we concludeerden dat die dan wel niet zo slim zullen zijn… 😉

Bij de Hertz ging het razendsnel. Gewoon even een autowissel geregistreerd, dat hadden we tenslotte al eerder gedaan, en weer op pad. Deze keer kregen we een mini-van, dat is er eentje met schuifdeuren, de enige die ze hadden. Een Toyota Sienna is het blijkbaar want dat staat op de sleutel. Nooit van gehoord, maar weer een tikkeltje groter dan de vorige… Voor de dames: hij is zwart 🙂 .

Nadat we uit Anchorage weggereden waren hebben we bij de Subway broodjes gehaald en zijn we snel naar huis gereden. Daar hebben we ze opgegeten en moesten we eens rustig de gebeurtenissen van vandaag laten bezinken. Dus geen wandeling meer van een uur, maar lekker lezen en relaxen in het zonnetje. Even douchen en lekker naar bed. We zullen morgen wel hier en daar spierpijn hebben. Jeroen had de airbag wel vrij hard tegen zijn borst gekregen, dus hij zal daar wel last van hebben. Hopelijk valt het mee.

Morgen vertrekken we weer. We weten nog niet zeker wat we gaan doen. Misschien die wandeling van een uur hier in de buurt, anders een grotere wandeling in de buurt van de plaats van bestemming. Ligt eraan waar het weer het beste lijkt te zijn. Eerst lekker slapen…