Gletsjerwandeling

En weer een prachtige dag in het mooie Alaska.

Vanmorgen weer vroeg opgestaan (hoe vaak ben ik het blog al zo begonnen? 🙂 ). De wekker stond op half acht, dus het viel nog wel een beetje mee. Om acht uur opgestaan en lekker een flink ontbijtje genuttigd. En tijdens het ontbijt een livefeed bekeken over DE wedstrijd. Dat is haast nog spannender dan het op tv te zien zeg 😀 . We konden het van acht uur tot half negen volgen, het eerste half uur dus maar, en het was 0-0 toen we terug naar de kamer gingen om de spulletjes te pakken.

Toen we alles bij elkaar hadden gezocht zijn we naar het gebouwtje gegaan van de gidsen. Daar moesten we eerst een vier pagina’s lang consent-form invullen. Dat we ze toch vooral niet zouden aanklagen… Prima hoor. Ik heb de highlights gevraagd en het getekend. Daarna konden we ons insmeren met zonnebrand, dat stond klaar voor de mensen die het niet bij zich hadden. Hadden wij effe geluk, wij nemen toch zeker geen zonnebrand mee naar Alaska?? Dus ingesmeerd met factor 50, op advies vooral de onderkant van de neus en de kin, vanwege de reflectie van de zon op het ijs. Ook nog een petje geleend en de stijgijzers natuurlijk. Die werden ons aangemeten en aan de rand van de gletsjer zou onze gids, Richard, ons uitleggen hoe we ze moesten aandoen.

Overigens moesten we buiten bij het rechter raam gaan staan, dan zou Richard naar ons toekomen. Het was de gids met de baard. Prima, wij naar dat raam, we keken om ons heen, en wat zagen we? Allemaal baarden!! Een en al baard in Alaska, lange baarden, korte baarden, vlassige baarden en natuurlijk de baarden met beestjes. Gelukkig kwam er al snel iemand met een zwarte, redelijk fatsoenlijke baard naar ons toe en die stelde zich voor als Richard. Daar had je m. Gids met baard.

Onze groep bestond uit twee spanjaarden, een duitser, een amerikaan en wij. Prima te doen, het was een gezellige, fitte groep, dus ik had er meteen best vertrouwen in. Richard nam ons als een dartelend hertje mee de berg op, hij had er geloof ik erg veel zin in.

Eerst moesten we een stuk wandelen naar de rand van de gletsjer. Ongeveer 3 kilometer tot we daar waren. Richard vertelde, eenmaal daar aangekomen, dat er mensen zijn die dan al moe zijn voor de dag, en terug willen naar het hotel! En dan moet je nog een hele dag lopen! Mafkezen. 😀

Stijgijzers aangedaan volgens instructie en toen op pad. Dat viel nog niet mee, lopen op de stijgijzers is toch heel wat anders dan lopen op gewoon schoenen. Maar we waren allemaal vrij snel gewend en zijn lekker gaan wandelen over de gletsjer. Hij vertelde over de morene en over de gaten in het ijs. Wij zaten op de root-gletsjer, zo heette die.  De Kennecott-gletsjer is nog veel groter en die drukt de root-gletsjer aan de kant. Boven de Kennecott-gletsjer vormt zich elk jaar een meer. In de zomer, zo rond ongeveer nu, de laatste week van juni, wordt dat meer zo groot en zwaar, dat het door de gletsjer heen zakt. Dan moet je dus niet in de gaten van de gletsjer zijn, want alle gaten waar normaal water in stroomt, stroomt dan heel hard water uit. Een gevaarlijke situatie dus, maar de gletsjer wordt wel lekker opgeschoond. Zwakke stukken worden vernietigd door het water en rommel wordt meegesleurd. Klonk behoorlijk indrukwekkend.

Wat ook indrukwekkend was, was dat we op het randje van een gat in het ijs mochten staan, samen met Richard, één voor één even kijken terwijl hij ons aan onze rugzakjes vasthield. En als we in het gat zouden vallen, zei hij, zou hij ons nooit meer terugvinden… Ieks. Dat deden we dus maar niet 😉 .

Hij vertelde ook dat er boven op de berg iets omgekeerds aan de hand was vergeleken met de gletsjer waar we op stonden. Een gletsjer bestaat geloof ik uit 95% ijs en 5% stenen. Bovenop de berg was net zoiets als een gletsjer, dus ook iets dat langzaam naar beneden kwam glijden, maar deze bestond voor 95% uit rots en voor 5% uit ijs. Schijnt iets van deze streek te zijn, zeldzaam en bijzonder om te zien.

Na een klein stukje wandelen kwamen we bij een stroompje. We hadden het advies gekregen om maar 1 flesje water mee te nemen. Dat vonden we al een beetje vreemd, maar nu begrepen we het. Richard ging ons laten zien dat we dat water prima konden drinken, het smaakte hartstikke lekker. Daarvoor kregen we een snoepje van hem, zo’n rood staafje dat hol is in het midden, en dat konden we gebruiken als rietje. En hij deed het voor, ging op zijn handen en voeten over het beekje staan en dronk water met het rietje. Want je wilt natuurlijk geen natte kont of knieën, dus moet je op handen en voeten. Nou, dat was niks voor mij, zo boven het water hangen, ik denk niet dat ik weer omhoog gekomen zou zijn haha, ben niet zo goed in opdrukken. Dus ik heb op één knietje geleund en ook door het rietje uit de beek gedronken. Inderdaad lekker koud en goed smakend water. Daarna dronk Jeroen ook nog wat uit de beek en hij vulde zijn flesje met het frisse water. Toch ook best bijzonder 🙂

We zijn doorgewandeld langs gaten en beekjes en telkens met prachtig uitzicht op de gletsjer bovenop de berg. Op een gegeven moment legde Richard aan de hand van zijn snickers uit hoe de scheuren in het ijs ontstaan. Je geloof het niet, maar een snickers heeft enorm veel weg van een gletsjer 😀 . De bovenlaag is een beetje hard en scheurt vrij makkelijk, maar het stuk in het midden is flexibel en beweegt mee met bewegingen. Als het ijs beweegt, scheurt dus alleen de bovenlaag maar het midden beweegt gewoon flexibel mee. Toch zijn scheuren nog steeds heel erg diep, ik geloof dat onze gletsjer op sommige stukken 1.000 meter diep was.

Na nog een poosje wandelen kwamen we bij de morene, dat is een stuk met aan de oppervlakte vooral rotsen, dus dat loopt een stuk beroerder dan het ijs, met die stijgijzers. We gingen daar overheen en aan de andere kant van de morene was nog een stuk gletsjer, met verderop uitzicht op een waterval. Dat was deze keer het doel van onze wandeling. Toen we er bijna waren zijn we even gaan zitten voor de lunch. We hadden van het hotel een lekker broodje meegekregen en een koekje en een doosje rozijntjes, of chippies. Dus dat was lekker knabbelen. Maar op de plek waar we zaten stond een gemeen windje, dus we zijn vrij snel weer verder gegaan. Overigens had Richard twee matjes meegenomen waar we op konden zitten, dus daar was over nagedacht.

We zijn nog een klein stukje doorgewandeld om de waterval helemaal goed te kunnen zien. In het bos aan de kant van de waterval zouden ook veel beren rondlopen normaal gesproken, maar deze keer lieten ze zich helaas niet zien. Nadat we de waterval op de foto hadden gezet, zijn we rustig aan terug gewandeld richting beginpunt. Dat was nog een flink stuk wandelen want we waren nog helemaal aan de andere kant van de gletsjer. Ergens halverwege vroeg Richard of er misschien iemand zin in koffie had, warme chocomel, of thee misschien? Nou, daar hadden we wel oren naar, dus toen zijn we weer even lekker gaan zitten en hebben we koffie of warme chocomel gehad. Richard had een ingenieuze gasbrander meegenomen die het water razendsnel opgewarmd had. En ik kreeg koffie in een theezakje van hem. Wel beetje vreemd spulletje, maar met zo’n uitzicht smaakt alles. Bovendien zaten we deze keer lekker uit de wind, dus dat was genieten.

Daarna was het terug naar de rand van de gletsjer, stijgijzertjes uit de 3 kilometer terug naar het dorpje wandelen. Ik had inmiddels behoorlijk zere voeten gekregen, want op stijgijzers is de drukverdeling toch net ietsje anders dan als je gewoon op je schoenen loopt. Dus mijn voetzolen deden behoorlijk zeer. Maar dat mocht de pret niet drukken, we hebben een geweldige wandeling gehad en we hadden enorm geluk met het prachtige weer.

Toen we terug waren bij het hokje van de gidsen hebben we Richard bedankt en een fooi gegeven. Daarna wilde iemand anders van het gidsen-bedrijfje ons nog even spreken. Dat ging over morgen, we zouden naar de Erie-mijn gaan wandelen, maar de route ernaartoe is nog niet geschikt. Er ligt nog heel veel sneeuw en je moet veel omlopen en vooral het laatste stuk is heel moeilijk. Eigenlijk wat ons al verteld was. We hadden gamaschen nodig en misschien moesten we stukken wel echt klimmen. Ze vroeg zich af of we daarvoor uitgerust waren. Nou, nee dus, gamaschen hadden we zeker niet mee. Het geheel leek ons een beetje teveel gedoe, dus we zijn afgehaakt. Er zijn prachtige alternatieven in de buurt, dus we gaan morgen waarschijnlijk op eigen houtje een wandeling maken. Jumbo werd ons aangeraden door Richard, die schijnt ook prachtig te zijn. Dus dat zal het wel worden. En misschien gaan we nog een stukje fietsen.

Tijdens het eten vanavond zaten we naast amerikanen uit texas. Debby en Chris heetten ze en we hebben heel gezellig gekletst over vanalles en nogwat. Dat was deze keer dus wel heel erg leuk. En heerlijk gegeten ook weer, dat is heel goed geregeld in dit hotel. Beetje vreemd dat het allemaal tegelijk moet en dat je moet eten wat je voorgezet wordt, maar dat wat je dan moet eten is wel heel erg lekker. Dus dat compenseert een beetje.

Morgen lekker uitslapen!