Vanmorgen zijn we lekker op tijd opgestaan. Dat ging heel makkelijk want we hadden nog last van de jetlag. 🙂 We hebben een heerlijk ontbijtje gehad van fruit en een engelse muffin.
Na het ontbijt zijn we de spulletjes in gaan pakken en heb ik naar de shuttle service gebeld voor een ritje naar het vliegveld. Daar zou een huurautootje voor ons klaarstaan. 
Toen ik belde zei ze dat de shuttle binnen vijf minuutjes voor het hotel klaar zou staan. Maar we waren nog helemaal niet uitgecheckt! Dat werd opschieten dus. Tijdens het inpakken heb ik de receptie gebeld om te vragen of ze de rekening vast konden opmaken. Dat was geen probleem. Toen we beneden kwamen is Jeroen het busje gaan opvangen en ben ik uitgecheckt. Ik was net op tijd klaar, ze waren net ingeladen toen ik aan kwam lopen. Strakke planning! 🙂
Op het vliegveld werden we netjes bij de Hertz afgezet en hebben we de “mid size SUV” opgehaald. Wat een mooie auto! En “mid size” zou ik het toch niet willen noemen… Het was een grote rode Chevy Traverse LTZ. Met alles erop en eraan. Een open dakje, automatische airco, een automatische achterklep, een achteruitrijcamera, automatische stoelen met geheugen, een verwarmd stuur en… (sorry heren… ;)) stoelverwarming!! Ik kan me voorstellen dat een auto in Alaska stoelverwarming heeft, maar ik vond toch het een verwennerijtje. Schijnt echt iets voor dames te zijn hoor ik zo hier en daar, en zo is het sentiment in onze auto ook, maar aangezien ik dit blog schrijf mag ik er lekker enthousiast over doen! Haha.
Maar, wat toch wel de grootste verrassing was heb ik nog niet eens verteld. De auto had ook stoelKOELING. Wat? Ja, stoelkoeling, gewoon koele lucht die tegen je rug aan geblazen werd vanuit de stoel. Ook lekker! Ik wist niet eens dat het bestond…
Toen we de auto hadden opgehaald zijn we teruggereden naar het hotel. Ik was namelijk een kabeltje vergeten, dat zat nog te brommen in het stopcontact. Gelukkig hadden we nu een auto en konden we gemakkelijk even langs. Na het hotel zijn we doorgereden naar Glen Alps, waar de Flattop mountain trail was. Vanaf Flattop mountain had je een mooi uitzicht over de stad en dat wilden we wel zien. We zetten de auto op een ruime rustige parkeerplaats, trokken de bergschoentjes aan en gingen op pad. Er liepen veel mensen op het pad, ook opvallend veel mensen met honden. Toen we een paar minuutjes onderweg waren kreeg ik erg last van suikertekort. Het was inmiddels alweer een tijdje geleden dat we het onbijtje hadden gehad, en ik denk dat ik door de jetlag ook een raar ritme had, waardoor ik nu enorme honger kreeg en helemaal de bibbers. Aangezien de wandeling behoorlijk pittig was en bovenaan ook wel stijl zou worden, dacht ik: dit is niet verstandig. Straks sta ik bovenop en val ik flauw van de honger. Ik ben dus maar niet verder gelopen en in mijn eigen lekker rustige tempootje weer terug naar beneden geslenterd, genietend van het prachtige uitzicht en het lekkere zonnetje. Jeroen is doorgehold naar de top. 🙂
Ik had al wat aardige uitzichten gehad, en toen Jeroen later terugkwam, zei hij dat het niet heel veel meer was geworden dan het uitzicht dat ik had gezien. Dus nou ja, zo erg was het niet. Hij heeft onderweg nog wel een eland gezien, dus dat is wel jammer dat ik die heb gemist.
Toen ik echter terugkwam bij de auto, zag ik dat er een enorme deuk in zat! Oh nee toch, wat een gedoe weer. Ik las in de handleiding dat we dan de politie moesten bellen en de Hertz meteen. Maar Jeroen was ervandoor met mijn telefoon dus ik moest wachten tot hij terug was voor ik actie kon ondernemen. Toen hij terug was heb ik meteen de Hertz gebeld. Een kwartier in de wacht gezeten, doorverbonden, weer in de wacht en toen maar opgehangen. Dat duurde te lang. Toen zijn we maar terug naar Anchorage gereden, daar moesten we toch al ongeveer heen voor ons volgende hotel, en zijn we bij Hertz langsgegaan. Daar werd voor ons een incident report ingevuld. Gelukkig hadden we een volledige verzekering afgesloten, wat betekende dat we maar een klein rapportje hoefden invullen en dan konden we gaan.
Maar de auto moest wel omgeruild worden, want deze moest gerepareerd. 
De nieuwe auto was een slagje groter (wat, nog groter?? Yep…) dan de rode, maar minder luxe. Geen stoelkoeling meer ;). Maar een lekker autootje en genoeg ruimte voor al onze spulletjes.
Toen konden we eindelijk weer op pad. Op naar Talkeetna. Eerst even langs de supermarkt voor wat te eten, want daar was ik wel heel erg aan toe. En langs de best buy om het horloge op te halen dat ik vanuit nederland had besteld. Nieuw speledingetje :). Dat ging allemaal heel soepeltjes en de rit verder naar Talkeetna was prachtig.
Mooie uitzichten, besneeuwde bergen. 
Eén hele donkere wolk onderweg zorgde voor een fikse regen- en zelfs sneeuw- of hagelbui! In die bui was het 9 graden buiten, maar over het algemeen was het tegen de twintig graden en heerlijk warm in de zon. De lunch hebben we genuttigd met uitzicht op een meertje dat we tegenkwamen. Weer allemaal hondjes die deze keer lekker in het water aan het spelen waren. Eéntje vond het nodig om zich naast mij eens lekker droog te schudden. Zucht, natte broek, haha. Boefje.
Eenmaal bij het hotel was het ook weer genieten. De kamer is weer heel mooi, met een barretje, een gashaard en een mooie grote badkamer. Koffie kunnen we zetten, thee en chocolademelk ook. En we hebben een topuitzicht. Mount McKinley lacht ons toe midden voor het raam, wat een prachtige berg! Van zo’n uitzicht moesten we wel even bijkomen.
Na het bijkomen zijn we lekker gaan eten in de bistro, wederom in het zonnetje en met uitzicht op Mount McKinley. Lekker meatloaf en hamburger gegeten, we zijn tenslotte in Amerika… Daarna nog even buiten op het terras gekeken naar de berg. Bij de ingang van het hotel en bij de uitgang naar het terras stonden twee grappige aanplakbiljetten.
Daarna werd het tijd om terug naar de kamer te gaan en lekker te gaan slapen.
Geef een reactie