De thuisreis

Vanmorgen zijn we om half zeven opgestaan. Om zeven uur stond het ontbijt klaar en om acht uur zouden we vertrekken. Eerst drie kwartier met de boot naar Nauta. Vanaf daar met de auto ongeveer ruim een uur naar het vliegveld in Iquitos. Daar ging de balie van Lan, onze vliegmaatschappij, pas om elf uur open. Dus moesten we even een uurtje wachten.

Het viegtuig vertrok een half uurtje later dan op ons schema stond. Het was ruim anderhalf uur vliegen en toen kwamen we aan in Lima. Daar waren we inmiddels aardig bekend want we waren er al twee keer eerder geweest. We moesten dus vijfenhalf uur wachten op Lima en hadden bedacht om dat even lekker in de VIP-ruimte te doen. Het is toch een flinke tijd die je dan door moet brengen en omdat we daarna weer twaalf uur in het vliegtuig moesten, dachten we dat het in de VIP ruimte wel wat rustiger zou zijn.

Maar toen kwam het… Nadat we uit het vliegtuig gestapt waren, moesten we onze koffers ophalen en daarna meteen naar de incheckbalie van KLM/AirFrance. Het was al heel onduidelijk in welke rij we moesten staan. Er stond een rij voor Parijs, daar stonden we eerst in. Dat was al een enorm lange rij. Er kwam een dame van de luchtvaartmaatschappij vragen waar we naartoe moesten. Amsterdam? Da’s die andere rij… Dat was gelukkig een kortere rij, maar zo stonden er nog een stuk of drie rijen voor de KLM/AirFrance balie. De balie was nog niet open en de rijen groeiden en groeiden maar. Hier en daar zagen we mensen voordringen en chaos veroorzaken. Heel langzaamaan kwamen de medewerkers binnendruppelen, Na twee uur werd de balie eindelijk geopend. We hadden hem toen dus al aardig zitten.

Toen bleek ook nog dat er eerst een andere rij mocht inchecken, dat was de rij met kinderen en hulpbehoevenden. Dus toen moesten we nog langer wachten. Toen we eindelijk mochten, ging er een stel bij de balie hun koffers allemaal nog even openmaken voor ze ze incheckten. En dat waren minstens zes koffers! Ze zochten iets denk ik, maar volgens mij hebben ze meer dan twintig minuten over het inchecken gedaan. Daarna was er waarschijnlijk een probleem met de computer waardoor onze rij niet doorliep. En toen begonnen andere mensen voor onze neus ook nog hun koffers te doorzoeken. Die lieten ons verder niet wachten omdat ze het tijdens de computerproblemen deden, maar het was wel machtig irritant. 🙂
Vlak voor ons stond een jongen, ik denk een Peruaan, die een extra controle moest ondergaan. Hij moest meteen met iemand meelopen. Dat was best vreemd, hij was de enige die er zo uitgepikt werd voor zover wij zagen. Hij zag eruit als een betrouwbare jongen, heel vriendelijk ook tegen ons.

Na een uurtje of drie konden we dus eindelijk onze koffers inchecken. Nog tweeënhalf uur over voor vertrek. Maar op onze boardingpas stond dat we om half zeven al moesten inchecken, dat was een uur en drie kwartier oor vertrek. Dus dan hielden we nog maar een klein uurtje over voor de VIP ruimte, dat zet ook geen zoden aan de dijk. Toen dachten we dan gaan we maar ergens zitten eten, het was inmiddels ergens tussen vijf en zes. We hebben een lekker hamburgertje zitten eten en zijn daarna naar de gate geslenterd. Daar bleek de boarding nog lang niet begonnen te zijn, dus zijn we nog maar even in wat winkeltjes gaan snuffelen.

Zo rond kwart voor acht zijn we in de rij gaan staan voor de gate. Weer van die hele lange rijen en voordringende en chaos veroorzakende mensen. Iedereen die in de rij stond werd gecontroleerd door mensen die op douane leken. Er liepen ook drugshonden rond, bij het inchecken vooral. En vlak voor ons stond weer de jongen die er bij het inchecken voor extra controle was uitgepikt. Hij werd er alweer uitgepikt! De man waarmee hij stond te praten had een net pak aan en was een griezel. Zo eentje waarvan je denkt: jij klopt niet. Hij moest weer meelopen en verdween ergens achter de rij, we weten niet precies waarheen. Hij is denk ik tien minuten weg geweest en toen kwam hij aangeslagen weer terug. Hij begon tegen ons in het spaans te vertellen wat er was gebeurd, maar wij begrepen dat natuurlijk helemaal niet. Dus ik ze “I don’t understand” maar hij had het niet eens in de gaten. Hij stond vreselijk te trillen. Naast hem stond een meisje en zij vertaalde voor ons: Hij bleek 200 dollar voor zijn ticket te hebben betaald, maar het was volgens die griezelige man geen “valid” ticket. Vals dus. En toen moest de arme knul de ticket nogmaals betalen! Dat stinkt zo ontzettend naar corruptie, we hadden zo met die jongen te doen! Ik denk dat hij enorm onder druk is gezet. Want als je een vals ticket hebt, dan kan je niet in een vol vliegtuig alsnog mee. En het vliegtuig zat echt helemaal vol. Dus daar klopt niks van. We waren bijna in staat om hem plaatsvervangend schadeloos te stellen, zo sneu vonden we het voor hem. Het moet een rib uit zijn lijf zijn geweest, en ik denk dat het gewoon in de zak van die griezel is verdwenen.

Maar goed, daarna mochten we het vliegtuig eindelijk in, we zaten gelukkig helemaal vooraan met extra beenruimte omdat we tegen een muur aankeken. We vertrokken ongeveer een half uur te laat en kwamen ook wat te laat aan in Amsterdam. Daarna hadden we nog file terug naar huis. Al met al heeft de reis bijna 30 uur geduurd. En daarna moesten we nog een uurtje of vijf à zes wachten voordat we naar bed mochten, om maar zo snel mogelijk van de jetlag af te zijn.

Al met al was het een fantastische reis waarin we heel veel meegemaakt hebben. Nu hebben we gelukkig nog een weekeind om ervan uit te rusten 😉