Vanmorgen zijn we heel vroeg opgestaan. Op de camping waar we sliepen was ook de poort naar Machu Picchu. Ernesto vertelde dat sommige mensen om half drie al opstonden om als eerste bij de poort te kunnen staan. Wij wilden dat niet, en Ernesto vond het duidelijk ook stom. De poort ging namelijk pas om half zes open, dus dan sta je uren te wachten. Wij stonden iets na vijven voor de poort dus dat was prima te doen. Ernesto liet onze kaartjes zien en we konden naar binnen. Het was nog iets meer dan een uurtje wandelen naar de sungate en Ernesto zei als we ons normale ritme zouden lopen, dat we misschien de zonsopkomst nog zouden kunnen zien. Het pad was smal, maar toen we in de rij stonden hoorden we een gids tegen zijn groep zeggen dat ze links moesten blijven lopen zodat snellere mensen rechts konden inhalen. Dus wij dachten dat dat algemeen geaccepteerd was. Nou, dat hebben we geweten! Het leek wel of iedereen moeite had met het feit dat we er voorbij wilden. Maar toch, we komen daar maar één keer en we wilden gewoon graag op tijd zijn en niet opgehouden worden door grote langzame groepen. Dus we zijn toch maar doorgelopen onder uitroepen van ‘really??’ tot ‘asshole!’. Tja… We zeiden toch iedere keer netjes ‘excuse me’… 8-). Nou ja, dan maar asociaal… Want…
We waren wel op tijd boven! Wat was dat indrukwekkend! We kwamen bij de sungate, het laatste stuk was best zwaar, hoewel maar ongeveer een kwartiertje stijgen, en toen zagen we opeens Machu Picchu liggen in de schaduw! Prachtig! Daar hadden we het allemaal voor gedaan. We vonden volgens een andere gids ook nog het beste plekje om te genieten van de zonsopkomst. Want onze eigen gids was maar een stukje achter gebleven haha.
Onder het mom van ‘schoenveters strikken’… :-D. Er was nog iemand die naar ons riep:’ what’s your problem?!’, daar moest ik eigenlijk wel erg om lachen. Ik geloof dat we echt erg asociaal overgekomen zijn maar nou ja…
Nadat we een half uurtje hadden genoten van het uitzicht zijn we verder gelopen. Het was nog een klein uurtje lopen tot Machu Picchu, en dat ging in een lekker rustig tempootje. We konden ook niet heel veel harder meer want ik had ongelooflijke spierpijn! Mijn bovenbenen en mijn armen, vreselijk. En ik had ook nog een fikse blaar op mijn hiel die heel pijnlijk was. Jeroen had natuurlijk weer nergens last van :-D.
Toen we bij Machu Picchu aankwamen moesten we eerst ons toegangsbewijs laten zien en ik heb ook mijn rugzak in de storage achtergelaten. Ook kon ik even naar het toilet waar ik het thermo ondergoed uitgedaan heb, dat was niet meer nodig in de zon. Ik had het aangedaan omdat we ’s morgens in de rij moesten en toen had ik het zo lekker warm :-).
Daarna zijn we met de gids over de site gelopen. Hij vertelde heel veel over de Inca’s en over hoe Machu Picchu ontdekt was en wat hij allemaal vond van de theorieën die de ronde deden. Het was ontzettend interessant. Wat een indrukwekkende plaats om te zijn, zeker omdat we er vier dagen voor gelopen hadden!
Tegen een uurtje of tien werd het heel erg druk in de stad omdat de trein aangekomen was. Maar gelukkig waren wij toen net klaar met de tour. Daarna kregen we nog tijd van onze gids om lekker zelf nog wat rond te lopen. Wij vonden het eigenlijk wel prima. Jeroen wilde nog even de ansichtkaart-foto maken en daarvoor moest hij helemaal naar boven. Ik ben maar even lekker beneden blijven zitten…
Daar zag ik een oud dametje achter een jonge knul aan schuifelen. De knul zei ‘pas op, een treetje’ en de dame schuifelde voetje voor voetje vol concentratie het treetje op. Even verderop schuifelde haar man. Hij ging ietsje harder dan zij, keek om en riep: ‘hurry up Amy!’ en moest toen zelf heel erg lachen om zijn eigen grap. Hahaha zooooo schattig want ze waren daar mooi wel met z’n tweetjes! Heel schattig.
Toen Jeroen weer beneden was hebben we de spullen opgehaald en zijn we naar de bus gegaan. Ernesto had me al gewaarschuwd dat ik aan de linkerkant van de bus moest gaan zitten omdat ik anders weer de afgrond in zou kijken, zoals op de heenweg. Dus dat heb ik gedaan, ergens in het midden van de bus. Later vertelde hij dat hij vergeten was te zeggen dat ik niet voorin moest gaan zitten omdat sommige mensen zelfs begonnen te gillen als twee bussen een beetje hard op elkaar af reden… Gelukkig zat ik dus niet voorin haha.
We kwamen in het plaatsje aan, geen idee meer hoe het heette, iets net Calientes ofzo. Daar hadden we met Ernesto afgesproken in een restaurant. Hij was er nog niet dus we hebben even lekker in het dorpje rondgelopen en op een bankje gezeten. Daarna hebben we gezellig met Ernesto geluncht. Gepraat over voetbal, muziek en schaatsen. Hij had nog nooit van schaatsen gehoord hahaha. Tijdens de lunch vond Jeroen een mooi moment om hem te bedanken voor wat hij had gedaan en hem zijn fooi te geven. Hij vertelde zelf ook nog dat hij het zeker niet saai had gevonden met ons en dat we lekker hadden gelachen onderweg. Na de lunch namen we afscheid, wat ik nog een beetje emotioneel vond ook, je hebt toch een gigantische ervaring met die man gedeeld. Na een knuffel vertrok hij richting trein.
We hebben zelf nog heel even gezeten en moesten toen ook naar de trein om met een drieënhalf uur durende reis naar Cusco te vertrekken.
(Je ziet op de foto in het raam nog even snel het bord waarvoor we op de foto stonden toen we vertrokken). In de trein was wat entertainment waar we niet echt op zaten te wachten. Maar de uitzichten onderweg waren prachtig.
Tot het donker werd en we er al hadden moeten zijn, toen werd het toch een beetje saai…
Uiteindelijk heeft de reis toch weer langer geduurd dan werd gezegd, namelijk vier uur. En daarna zou het nog een kwartiertje rijden zijn naar het hotel, en dat duurde door het verkeer een uur.
We zaten met een Chileense diplomaat en zijn vrouw in de auto en die kletsten gezellig honderduit. Ze kwamen ook net van Machu Picchu. Volgens hun is Chili veel beter geregeld en ze waren dan ook verbaasd over de chaos in het verkeer :-). Zij werden eerst afgezet en vijf minuutjes later arriveerden wij bij ons hotel. De chocolaatjes lagen al klaar, evenals de kruikjes. De koffers stonden ook al netjes op de kamer en de douche lokte. Goh, ik weet niet wanneer ik voor het laatst zo heerlijk heb gedoucht! Wat een weelde, zo’n warme douche haha.
Nu lekker slapen en morgenochtend worden we om kwart voor zes weer opgehaald voor de reis naar Iquitos. Wel jammer dat dat nou zo vroeg moet, maar toch ook weer heel erg iets om naar uit te kijken.
Maar wát een ervaring waren de afgelopen dagen!! Het was een vakantie in een vakantie en onvergetelijk! En wat een zere spiertjes heb ik ervan haha maar het was het dubbel en dwars waard!
Geef een reactie