Vandaag de derde dag. We waren flink stram toen we om half zes gewekt werden. We kregen weer een lekker bakkie thee, en ik voelde me goed. Het ontbijt was heel erg lekker, een omelet met een soort brood erbij, peruaans ofzo. Dat was smikkelen, zeker omdat ik de avond ervoor niet zoveel gegeten had. Tandjes poetsen, even naar het toilet (Een gigantisch stinkend gat in de grond met twee voetsteuntjes ernaast) en dan meteen op pad.
We hadden een flinke wandeling voor de boeg, met aan het eind een stuk waarin we meer dan 1000m moesten dalen over 3000 tredes. Jeroen zag daar nogal tegenop. Ikzelf kan beter naar beneden wandelen dan naar boven, maar Jeroen zijn knieeën zijn niet zo goed, dus hem gaat het minder goed af.
Het eerste stuk was nog aardig klimmen, ik was meteen alweer best moe. Maar we moesten nog heel veel uren lopen, dus dat werd nog wat. Gelukkig kwam mijn lichaam in de loop van de dag weer wat op gang en ging het beter.
We hebben mooie uitzichten gezien en een heel eind over het echte inca pad gewandeld. Het meeste is gereconstrueerd, maar dit stuk was niet veranderd sinds het 700 jaar geleden aangelegd was. Dus dat was ook weleens leuk.
Bij ons in de bus zaten wat amerikanen uit Ohio en toen Jeroen ‘moeders’ zag, zei hij al dat gaat niks worden. We zagen ze regelmatig onderweg en moeders liep soms vlak voor me heel hard te hijgen. Ze ging redelijk dezelfde snelheid als wij, maar met veel geklaag en ik denk niet dat ze er heel veel lol in had. En de rest van haar gezin wilde veel harder lopen, dus waarschijnlijk liep ze op haar tenen. En toen we ’s avonds in de tent lagen uit te rusten, kwamen zij naast ons in hun tent aan. En moeders was het he-le-maal zat! Wij zaten stiekem in de dichte tent naar ze te luisteren en het was: I paid a thousand dollars for this trip and I can’t even shit right! Daarna zei vaders: Ow, your a bundle of joy. Toen zei ze: Yeah I’m just so sick of it… Dus dat ging niet heel soepeltjes haha.
De gids vertelde gisteren ook nog dat hij de vorige keer dat hij de trail had gelopen, een groep schoolkinderen mee had. Eén van die meidjes had haar voet verzwikt. Toen is de gids met haar op zijn rug verder gelopen! Dat is toch wat, dan moet je wel een bikkel zijn hoor. Het is hier echt nergens vlak en dat pad ligt vol met stenen dus je moet zo goed opletten waar je je voeten zet.
En hij vertelde ook nog van een keer dat hij een gezin mee had. De dochter voelde zich helemaal niet goed, maar de vader vond het onzin, die had veel geld betaald voor de trip, en wilde dus gewoon verder. Onze gids, die Ernesto heet trouwens, had ik dat al verteld? Affijn, onze gids dus, die hield het meisje in de gaten. Ze voelde zich zo beroerd. En op een gegeven moment wilde ze wat tegen Ernesto zeggen, maar ze praatte heel zachtjes. En hij moest dus met zijn oor dicht bij haar mond, en toen voelde hij een heel hete adem. En het schijnt zo te zijn dat je ‘verborgen koorts’ kunt hebben, zo noemde hij het. En dat is koorts die je van buiten niet voelt maar die er wel is. En dat had zij dus en dan droog je veel sneller uit. Dus toen besloot Ernesto om terug te gaan onder luid protest van de vader, die was heel boos. Hij ging direct met haar naar het ziekenhuis, en daar bleek dat ze de trail niet af had kunnen maken, sterker nog, als ze nog langer zo doorgelopen was, was ze gestorven. Dus toen was vaders opeens toch dankbaar… Je maakt wat mee hoor, als gids.
Op deze foto zie je de volgende camping alweer liggen. We hebben nog een omweg genomen om deze foto te kunnen maken. Jeroen mocht kiezen, want die had het het zwaarst in het stuk dalen, of we nog meer treden naar beneden zouden gaan, of dat we direct naar de camping gingen, dat betekende minder treetjes. Hij koos toch voor de omweg, en zo stonden we bovenop de inca site die op de vorige foto staat, en konden we deze foto maken. De omweg was maar tien minuutjes extra, maar wel stijler naar beneden.
Onderweg zagen we trouwens ook nog kolibri’s. Ik heb ze niet op de foto, misschien is het Jeroen goed gelukt.
Na ongeveer achtenhalf uur lopen kwamen we bij de tent aan. We waren behoorlijk stijf geworden, dus blij dat we even konden gaan liggen. Eerst nog even lekker wassen met het bakje warm water dat voor onze tent wordt neergezet. Haar wassen is er dus helaas niet bij, dat ziet er inmiddels niet meer uit… 🙂 Maar goed, hoort erbij.
Om vijf uur is het steeds theetijd, dus dan krijgen we thee met iets erbij. Of eigenlijk heet water waar we verschillende soorten thee of chocolademelk of koffie van kunnen maken. En dan is het nog een poosje tot we kunnen eten.
We hebben weer heerlijk gegeten en na dit aantal dagen hebben we het inmiddels heel gezellig met de gids. Lekker kletsen en lachen aan tafel. Hij vertelde dat we op de eerste dag harder gelopen hadden dan hij had verwacht. Hij had die dag, net als wij, ’s avonds een bakje warm water gekregen om zich te wassen. Normaal gesproken maakt hij daar geen gebruik van omdat hij meestal toch niet gezweet had. Maar deze keer ging hij zich wel wassen. En het hele dragersteam was verbaasd dat hij zich ging wassen en lachte hem uit :D.
Na het eten hadden we de ceremonie ter afscheid van de dragers. Dat was echt heel erg leuk. Ernesto vertelde wat elke drager precies had gedaan, zoals de gasfles dragen, koken, de tenten opzetten enzovoorts. En wij mochten dan iedereen bedanken voor wat ze hadden gedaan. Dus Jeroen hield een leuke speech over dat we het heel erg leuk hadden gevonden en hij refereerde nog aan dat we soms wat snel waren geweest misschien ;-). En daarna gaven we de fooien aan de baas van de dragers om te verdelen. En we gaven ze allemaal persoonlijk een hand en bedankten ze. Dat was heel fijn om te kunnen doen, ze hebben toch een aantal dagen flink hard gewerkt voor ons.
Ik had een paar dagen eerder nog mijn zonnebril verloren en een van de heel jonge dragers had hem gevonden en aan me teruggegeven. En aangezien ik, zoals insiders weten, een beetje genoeg had van die bril, heb ik hem bij de ceremonie aan die jongen gegeven. Later hoorde ik van Ernesto dat de jongen er heel blij mee was geweest en trots met de bril rond had zitten kijken in de trein :-). Heel erg leuk.
Na de ceremonie zijn we maar snel gaan slapen want de volgende dag moesten we om vier uur opstaan om op tijd bij de sungate te kunnen zijn om de zon op te zien komen boven Machu Picchu…
Geef een reactie