Eilanden

Gisteren heb ik nog een filmpje gemaakt van het uitzicht vanaf het terras voor het restaurant. Dat is waar we elke morgen, middag en avond op uitkijken tijdens het eten. Ziet er mooi uit hier hoor…

Vanmorgen hadden we de wekker heel vroeg staan, zodat we de zonsopkomst nog mee konden krijgen. Vanuit het raam in onze kamer hadden we zicht op het meer en de opkomende zon. Dat was een heel mooi gezicht.

Nadat we daarvan hadden genoten zijn we opgestaan en gaan ontbijten, met wederom een prachtig uitzicht op het meer.

We moesten om acht uur klaarstaan voor de eerste excursie van de dag, naar het eiland Taquile, dat op de Unesco lijst staat. Er stond een grote groep engelsen te wachten en we waren al bang dat we met hun mee moesten. Maar dat bleek mee te vallen, we konden in een bootje met maar twee anderen. Dat waren wel braziliaanse mensen die geen engels spraken, dus de gids moest alles twee maal vertellen, een keer in het engels en een keer in het spaans.

Het bootje vertrok voor het hotel, dus dat was makkelijk. We hadden dezelfde gids als gisteren, Paúl. Hij vertelde dat het eiland waar we naartoe gingen een autonoom eiland was met eigen wetten en gebruiken. Ze hebben drie wetten: 1. Je mag niet liegen. 2. Je mag niet stelen. 3. Je mag niet luieren. En dat is het. Belasting wordt betaald in natura. Dus door bijvoorbeeld te helpen met aanleggen van een weg of een community gebouw, dingen van algemeen belang. Of door het werken voor een van de belangrijke personen op het eiland, zoals bijvoorbeeld een burgemeester.

Toen we onze eerste stappen op het eiland hadden gezet, kwamen we langs een ´automatisch´ hekje. Het ging automatisch open en dicht, omdat de scharnieren uit schoenzolen bestonden. Dat zagen we later meer op het eiland, grappig om te zien. Op de foto zie je overigens Paúl, de gids.

De belangrijkste activiteit op het eiland is weven. Paúl vertelde dat ze allemaal van jongs af aan een geweven muts dragen. De jongens dragen hun hele leven een puntmuts. De muts hangt rechts van hun hoofd als ze gelukkig zijn, naar achteren als ze zich ´gewoon´ voelen, en naar links als ze een probleem hebben. Dus als hij naar links hangt, vraagt iedereen hem wat er aan de hand is, en of ze kunnen helpen.
Verder zijn er verschillende mutsen voor jonge jongetjes, vrijgezelle mannen (die worden al vanaf 8 jaar gedragen) en getrouwde mannen. Voor vrouwen geldt dat ze tot ongeveer hun tiende jaar een muts dragen in een andere kleur dan de jongens. Daarna krijgen ze een soort hoofddoek, zwart, met pompoenen eraan. De pompoenen zijn als ze ongetrouwd zijn heel kleurig, en als ze getrouwd zijn, kleiner en met minder kleuren.
Om te kunnen trouwen moeten de mannen een speciale muts maken. Die is veel stijver dan de gewone mutsen en alleen bedoeld voor de periode dat ze gaan trouwen. Het maken van zo´n muts is heel moeilijk, en als het de man niet lukt, mag hij niet met de vrouw trouwen. De muts wordt gekeurd door zijn aanstaande schoonfamilie. Zo ook de vrouw, zij moet een riem maken voor de man. Daarop weeft ze in symbolen alle beloftes die de man haar heeft gedaan. Zoals ik zal altijd van je houden, ik blijf met jou op dit eiland wonen, we krijgen veel kinderen enzovoorts enzovoorts. Het weven van die symbolen is ook niet gemakkelijk. Dat moet de vrouw doen voor haar aanstaande schoonmoeder, zodat zij kan zien dat de vrouw het echt zelf kan maken. Als ze dat goed doet mag ze trouwen. De riem wordt aangevuld met een stuk dat de man weeft, waarbij hij gebruikmaakt van het afgeknipte haar van de vrouw. Hij zal daarna altijd door de man gedragen worden.

Het eiland bestaat uit zes communities. Om de vruchtbaarheid van de grond te behouden hebben ze daar afspraken over gemaakt. In het eerste jaar mag een community aardappelen planten. In het tweede jaar mag een community aardappelen en zoete aardappelen planten. In het derde jaar aardappelen, zoete aardappelen en iets naar eigen keuze. Daarna volgen drie jaar waarin niets geplant mag worden, om het land weer te laten rusten. In die drie jaar zorgt de community voor dieren. De dieren routeren dus ook over de zes communities. En zo gaat het leven door op het eiland. Geheel volgens eigen idee. Om ervoor te zorgen dat al deze gebruiken bewaard blijven, heeft Unesco ze op de lijst van werelderfgoed gezet.

Na al deze mooie verhalen gingen we terug naar het hotel voor de lunch. Het was een uurtje varen en we hebben lekker bovenop de boot gezeten, in het zonnetje en in de wind. Ik had wel mijn winterjas en handschoenen aan, want het was vrij koud. Hiernaast zie je het hotel liggen, gezien vanaf de boot.

Na de lunch konden we nog heel eventjes op de kamer uitrusten en toen moesten we alweer op pad voor excursie nummer twee. Naar Uros, de drijvende eilandjes. Eerst reden we met de auto naar Puno en daar stapten we op een bootje voor een tocht van ongeveer 25 minuten. Onderweg moest ik de kapitein nog even tot de orde roepen. Hij was lekker aan het rondkijken maar lag op ramkoers met een andere boot. Als ik hem niet geroepen had, waren we geheid gebotst… Uros was ook heel mooi om te zien, heel apart. Heel vroeger waren de Uros (zo heten de mensen die op de eilandjes wonen geloof ik), bang voor de spanjaarden die de boel kwamen innemen, en zijn ze op het water gaan wonen. In eerste instantie op bootjes van riet gemaakt. Maar later ontdekten ze dat dat riet wortels had met heel veel gassen erin. En die wortels zaten vast aan de bodem van het meer, maar die kon je lossnijden en dan ging het drijven. Als je dan blokken wortels op elkaar legt tot een hoogte van twee meter en daarop het riet legt, ook tot een hoogte van twee meter, dus vier in totaal, heb je opeens een eiland waarop je (volgens hun dan… ;)) kunt wonen!

Toen we bij ´ons´ eilandje aangekomen waren werden we begroet door de bewoners. Op ons eilandje woonden zeven gezinnen en er stonden dus ook zeven huisjes op. Eén van de dametjes ging ons uitleggen hoe het allemaal werkte daar, met het bouwen van de eilandjes. Daarover wordt twee jaar gedaan. Een jaar voor het bouwen van het eiland zelf, en nog een jaar voor de huisjes erop en alles wat er verder nog bij hoort. Dan blijven de eilandjes ongeveer 25 jaar bruikbaar en daarna gaan ze zinken, dus moet je een nieuwe maken. Ben je weer twee jaar zoet. Als de families op een eiland ruzie met elkaar hebben, dan draaien ze het huisje om, zodat ze elkaar niet hoeven te zien. Als dat niet helpt, zagen ze hun huisje los en leggen ze bij een ander eiland aan, of beginnen hun eigen eiland. Dat schijnt zelfs nog wel vrij vaak te gebeuren. De mensen doen overigens alles met het riet. Ze maken hun huizen ermee en ze eten het ook op.

Na de uitleg mochten we even in het huisje van het dametje kijken. Het is een heel klein huisje met een tweepersoons bedje erin en nog een ruimte daarvoor ongeveer ter grootte van een eenpersoons bedje. Het huisje staat op een klein heuveltje van het riet, om ervoor te zorgen dat het niet al te vochtig wordt in het huisje.

We mochten op haar bed gaan zitten en ik kreeg meteen een jasje in handen gedrukt wat ik aan moest doen. Toen moest ik gaan staan en kreeg een rok over mijn hoofd gegooid, daarna nog een muts op en een soort sjaaltje met pompoenen. Jeroen was hetzelfde lot beschoren, hij kreeg een trui en een muts. En toen mochten we met het dametje op de foto. We moesten erg lachen, ze deed het ook allemaal zo vriendelijk en grappig. Daarna mochten we natuurlijk nog even naar hun koopwaar kijken, ook mooi geborduurde lappen met hun leefgewoonten in symbolen erop, of de goden. Erg grappig.

Al met al weer een prachtige dag. Om zes uur waren we weer terug in het hotel, waar we lekker na het diner zijn gaan slapen. Morgenochtend moeten we weer heel vroeg op omdat we met de trein mee moeten. We vertrekken vanuit het hotel om half zeven om met de trein van acht uur vanuit Puno mee te kunnen. Half zes eten dus, vijf uur de wekker… Maar toch, een mooie treintocht van een dag, we kijken er weer erg naar uit. En we eindigen een Cusco, wat ook een heel mooie stad schijnt te zijn.