Reis naar Titicaca

Vandaag hebben we weer een prachtige dag gehad!

De ochtend begon goed. We moesten om zeven uur klaar staan voor onze reis naar het Titicaca meer. Het ontbijt begon om half zeven, dus we hadden weer maar een half uurtje om te eten. Gisteren waren we wat later en toen gaf het gedoe met de eitjes. Dus we dachten, laten we nu maar lekker op tijd naar de ontbijtzaal gaan, dan kunnen we goed uitleggen wat we nodig hebben. Dus om half zeven sjarp zaten we aan het ontbijt. Ik vroeg weer om een gekookt eitje. Gisteren vroeg ik er twee, vanmorgen dacht ik, nou, eentje is wel genoeg. Na een tijdje werd ik verblijd met een lekker eitje, maar niet gekookt, zie de eerste foto.

Aangezien het niet zo goed schijnt te zijn om op hoogte al te vet te eten, was ik niet heel blij met deze hap. Maar toch, zoveel was het niet, dus ik heb me er maar aan gewaagd. Vijf minuutjes later kwam de andere ober aan onze tafel, maar nu wel met gekookte eitjes, en wel twee… Die heb ik toen ook maar opgegeten 🙂

Wat ik gisteren niet verklapt heb (voor de gevoelige tiepjes onder jullie ;)), is dat we vandaag dezelfde weg terug zouden nemen als het stuk waar ik zo ziek werd. Dus ik zag er vanmorgen toch wel een beetje tegenop. Hoewel het veel beter met me ging, was ik natuurlijk toch bang dat ik weer ziek zou worden.

Om zeven uur precies konden we vertrekken. De gids vertelde dat hij het wel spannend vond omdat we over een hoge vlakte moesten waar het mogelijk gesneeuwd had, was hij bang dat het wat gevaarlijk zou worden. Daarom wilde hij vroeg weg zodat we gewoon rustig aan konden doen.
Het eerste stuk ging het prima. De weg was mooi schoon. Maar hoe hoger we kwamen, hoe meer sneeuw er lag naast de weg. En na een tijdje lag het ook op de weg. Ik had de indruk dat de bandjes niet echt heel veel profiel meer hadden, want we begonnen toch wel vrij snel te glijden. Al snel reden we twee geslipte auto´s voorbij, die in de berm waren beland. Een andere auto stond midden op de weg stil en de chauffeur was zand voor de banden aan het strooien om weer op gang te kunnen komen. En weer wat verderop waren er twee auto´s op elkaar gebotst.

Toen we dat allemaal gezien hadden begon de chauffeur ook nog schietgebedjes te prevelen. En toch vond ik het niet echt eng, want er waren niet heel diepe afgronden in de buurt en ook niet heel veel verkeer. Maar spannend was het wel. Na een tijdje kwamen we aan op de top. Die bleek, wat ik de vorige keer helemaal niet meegekregen had, op 4910 meter hoogte te zijn. En ik voelde me nog prima. Een beetje vermoeid wel, maar helemaal geen hoofdpijn en ook niet misselijk. Alleen wat tintelende wangen. Bij het hoogste punt zijn we even uitgestapt voor wat foto´s en een sanitaire stop.

Daarna zijn we doorgereden naar het restaurantje waar we de vorige keer wat gedronken hadden. Daar kregen we weer ongeveer twintig minuutjes om even wat thee te drinken. Ik was blij dat we over het hoogste punt heen waren en dat het goed was gegaan. Nu hoefde ik me geen zorgen meer te maken over de hoogteziekte, want als ik dit aankon dan kon ik de rest van de vakantie ook wel aan. We gaan nog maximaal naar 4200 meter hoogte, dus dat moet verder lukken.

Na twintig minuutjes reden we weer verder. We kwamen op een hoogvlakte en Daniel vertelde dat dat een moeilijk stuk was, omdat het daar soms nog erger sneeuwde en waaide dan op het hoogste punt. En dat bleek ook, want er was de nacht ervoor een ongeluk gebeurd.

Een coca cola truck was op een bus gebotst. De bus was aan de linkerkant van de weg beland en de truck stond nog op onze weghelft. En aangezien er dan helemaal geen politie bij komt ofzo, wordt het verkeer heel slecht geregeld. We liepen dus het risico dat we heel lang moesten wachten. Een aantal auto´s was van de weg af de berm in gereden en had daar een blubberig pad gemaakt. De vrachtauto´s konden niet van de weg af, maar wij, in onze ´gewone´auto, wel. Dus dat deden we, nadat de gids en de chauffeur lang hadden overlegd en getwijfeld. We reden de schuine berm af en gingen al glibberend de file voorbij. En de chauffeur maar prevelen. Na een tijdje konden we de weg weer op waar het wat minder schuin was. Gelukkig was er ook geen verkeer omdat de rest nog niet door kon rijden. En vrij snel daarna was het geglibber in de sneeuw ook voorbij, dus toen konden we weer lekker doorrijden. We waren wel blij dat we een goeie chauffeur hadden. 🙂

Na een tijdje zijn we gestopt om even van het uitzicht te genieten. Heel vaak zie je bij uitzichtpunten wat kraampjes met spulletjes zoals mutsen, sjaals, vesten, truien enzovoorts.

Nadat we daar ook weer een sanitaire stop hadden gemaakt zijn we weer doorgereden en hebben we onderweg onze ´box lunch´opgegeten. We hadden een lekkere lunch meegekregen in een doosje met water, en wat broodjes met kip en beef reepjes met kruiden enzo. Smaakte heel erg goed.

Na zesenhalf uur kwamen we bij het hotel in Puno, waar we een nieuwe gids kregen die ons naar het Titilaka zou brengen. We bleken veel te vroeg te zijn, dus de nieuwe gids was nogal in paniek, want de auto was er nog niet. Over tien minuutjes zou de auto er zijn, werd er gezegd. We moesten de spullen uit de auto van Daniel en Washington halen, omdat zij snel weer terug moesten naar Arequipa. Ze zagen het weer slechter worden en anders werd het misschien te gevaarlijk voor ze. Dus we hebben de spullen naar het hotel verplaatst en hebben daar op de nieuwe chauffeur zitten wachten. De gids belde na tien minuutjes nog even om te vragen waar hij ongeveer was, en toen vertelde hij dat het nog ongeveer tien minuutjes zou duren. Haha, dat was net ook al! Leuk, die Peruaantjes 😀

Na een klein half uurtje arriveerde de chauffeur en zijn we vertrokken. Het was nog een uurt rijden naar Titilaka, dus we hadden er een fikse rit opzitten die dag. We hadden wel zin gekregen om zelf even iets te doen.

Toen we aankwamen bleek dat we nog net de lunch konden krijgen, maar dan moesten we wel meteen gaan zitten. Dus dat hebben we toch maar gedaan, de box lunch hadden we wat vroeg gegeten, dus er kon nog wel wat kleins bij. Het hotel ligt prachtig aan het Titicaca meer en de lunch was met uitzicht op het meer. Weer een super hotel.

Na de lunch zijn we eerst naar de kamer gegaan om die te bekijken. Die is ook weer prachtig, met uitzicht op het meer. En dat uitzicht zie je vanaf de hele kamer, inclusief het bad en de douche.

Er lag een klein kadootje voor ons klaar op het bed, een grappig setje potjes van aardewerk met een lepeltje erbij.

De minibar is inclusief en bevat onder andere champagne.

Ik denk niet dat we ons daaraan wagen, weer omdat het op hoogte niet zo verstandig is om alcohol te nemen en ik geen zin heb om weer ziek te worden. Maar toch, luxe weer hoor.

Nadat we de kamer even hadden bekeken hebben we mountainbikes gehuurd. Daarmee konden we nog een klein uurtje fietsen voordat het donker zou worden. En aangezien we de hele dag al in de auto hadden gezeten, hadden we daar wel zin in! Ik was ook wel benieuwd hoe het zou zijn om te mountainbiken op 3800 meter hoogte :).

Dat ging prima, maar je wordt wel veel eerder moe. Toen ik me iets teveel inspande kreeg ik ook weer wat hoofdpijn, dus toen heb ik het meteen maar weer wat rustiger aan gedaan en toen ebde de hoofdpijn ook meteen weer weg.

We hadden supermooie uitzichten op het meer, met een hele blauwe lucht erboven.

Na een uurtje zijn we teruggegaan naar het hotel. Daar vonden we in de kamer de gordijnen dicht, een chocolaatje op bed en een kruik in bed. Lijkt erop dat het koud gaat worden vannacht haha. Na even lekker gebadderd en van het uitzicht genoten te hebben, zijn we gaan eten. Daarna even achter de computer voor dit blog en straks lekker slapen. Morgen gaan we op twee excursies. Morgenochtend naar een of ander eiland en morgenmiddag weer naar een of ander eiland. En tussendoor weer lunch in het hotel. Ik heb er weer veel zin in. Het zal wel koud zijn op de boot, ´s morgens is het geloof ik maar net boven nul. Dat wordt dus lekker dik aankleden.